سؤالات فعلی که باید به آنها پاسخ داده شود این است که کدام آلاینده های مربوط به لوله پلی اتیلن دو جداره وارد آب آشامیدنی می شوند؟
تا چه حد ممکن است بر کیفیت آب و سلامت انسان تأثیر بگذارند، و اینکه آیا هر محقق مستقل از صنعت یا تنظیم کننده دولتی اصلاً به دنبال آلاینده های خاصی هستند یا خیر. به خصوص در مورد لوله های پلاستیکی.
بسیاری از مهندسان محیط زیست ایالات متحده به جای حمایت از یک ماده بر مواد دیگر برای این خطوط خدماتی، می گویند که انتخاب مواد برای هر لوله آب زیرزمینی باید به عواملی مانند شستشوی لوله قبل از استفاده بستگی داشته باشد.
چگونه به طور منظم لوله استفاده خواهد شد. آیا لوله در نزدیکی یک مخزن زیرزمینی قرار می گیرد که بنزین، فاضلاب یا سایر مواد مضر را ذخیره می کند. و شرایطی مانند pH و دمای آب.
به عنوان مثال، در یک مطالعه در سال 2020 که توسط EPA تأمین مالی شد، مهندس محیط زیست پاتریک گوریان از دانشگاه درکسل و همکارانش به طور آماری غلظت بالاتری از کربن آلی کل (TOC) را که یک معیار کیفیت آب غیراختصاصی است.
در برخی از لوله‌های PEX نسبت به لوله‌های مسی یافتند. کربن آلی موجود در منبع آب می تواند از برگ های پوسیده و سایر منابع طبیعی حاصل شود و می تواند از منابع مصنوعی مانند لوله های پلاستیکی شسته شود.
